Fangol.pl

Na samym początku pytali się mnie, czy jestem 'madridistą' i mówiłem, że nie. Dopiero z czasem zacząłem mówić, że tak. Myślę, że to normalne. Nie może być tak, że ktoś już pierwszego dnia przychodzi do klubu i mówi, że jest 'madridistą'. Dla mnie taka osoba jest fałszywa. I tak jest w każdym klubie. Przychodzisz do nowego zespołu i nie możesz mówić, że to jest twoja miłość. Możesz podziwiać ten klub, utożsamiać się z nim czy z projektem sportowym. Potem zaczynasz czuć to bardziej, bo mijają dni, miesiące i lata. Poznajesz dużo lepiej całe środowisko. To samo miałem w Interze. Przed przyjściem do tego klubu, nie wiedziałem o nim nic. Mogę mówić, że należę do Interu, ponieważ podpisałem z nim kontrakt. Ale żeby mówić, że byłem za tym klubem przez całe życie? Tak nie było. A zatem kiedy przechodziłem do Realu, to pytanie o moje 'madridismo' było złośliwe. Wcześniej grałem przez 5 lat w innym klubie i pierwszego dnia nie będę opowiadał, że kibicuję całe życie Realowi.

Z trenerem byłem w kontakcie od dłuższego czasu. Osobiście mnie poinformował, że zostałem powołany. Już wcześniej mówił mi, że forma rośnie i jak tak dalej pójdzie, mogę spodziewać się powołania. I proszę, udało się. Cieszę się, bo zarówno wyniki Legii jak i moja forma wreszcie idą w parze. Oczywiście nie można spoczywać na laurach, ale nie ukrywam, że czuję się dobrze.

PlayStation jest, zaraz po kole, najlepszym wynalazkiem ludzkości. Odkąd istnieje, gram Barceloną (pomijam mały „skok w bok” na samym początku, kiedy to grałem Milanem). Nie potrafię powiedzieć, ile meczów w wirtualu rozegrałem w ciągu ostatnich lat, ale było ich z grubsza przynajmniej cztery razy więcej niż tych w świecie realnym. Klasykiem z czasów Milanello były moje pojedynki z Nestą: przyjeżdżaliśmy wcześnie rano, o 9.00 jedliśmy śniadanie, po czym zamykaliśmy się w pokoju i graliśmy aż do 11.00. Później trening, obiad i z powrotem do konsoli, tym razem do 16.00. Życie pełne poświęceń. Nasze pojedynki aż kipiały adrenaliną. Obaj wybieraliśmy Barcelonę. Barça przeciwko Barsie. Pierwszym piłkarzem, jakiego wybierałem, był Samuel Eto’o, najszybszy ze wszystkich – ale i tak często przegrywałem z Sandrino. Wkurzałem się wtedy, rzucałem padem, żądałem rewanżu i znowu przegrywałem".

W Neapolu wszyscy nas (piłkarzy) znają. Tutaj nie rozmawia się o niczym innym, jak tylko o futbolu. Kiedy jestem na mieście, to nie pozwalają mi płacić za nic. W restauracji może zapłaciłem ze dwa razy na dziesięć...

Rozmawiam z Mamadou Sakho od czasu do czasu i powtarzam mu, że to wielka strata, że taki piłkarz jak on nie gra regularnie. Musi odejść z Liverpoolu. Powiedziałem mu, żeby przeszedł do Nice. Byłoby dobrze, gdyby zrobił to w styczniu. Będę z nim jeszcze o tym rozmawiał.

W meczu ze Swansea Michael Carrick zagrał bardzo dobrze. Chciałbym wystawiać go w każdym meczu, ale to niemożliwe. Dlaczego? Z tego samego powodu, dla którego nie chodzę już codziennie na siłownię!