Fangol.pl

To, na czym stoję, ocenię na wiosnę. Wtedy ogłoszę swoją decyzję. Zarząd klubu ma też wolną rękę. To, że jestem tu tak długo, nie oznacza, że mam jakieś specjalne prawa. Jedziemy na jednym wózku.

Wyniki przyjąłem z uśmiechem. 16. miejsce? Czasami ciężko to zrozumieć. Każdy, kto interesuje się futbolem, sam zweryfikuje klasyfikację. Na którym miejscu bym się widział? Z Bayernem zdobyłem mistrzostwo i Puchar Niemiec. Zostałem najlepszym od 30 lat królem strzelców Bundesligi, w Lidze Mistrzów byłem wicekrólem. Dotarłem z reprezentacją do ćwierćfinału. Jestem zadowolony z tego, co udało mi się osiągnąć. To bardziej udany rok od poprzedniego. Dla siebie jestem numerem jeden (śmiech).

Cieszę się, że od początku negocjacji z Bayernem nie słyszałem od nikogo takich słów jak w Dortmundzie. Wszyscy w klubie mają świadomość, jakim jestem piłkarzem i co udało mi się osiągnąć zarówno indywidualnie i drużynowo. Przez lata stawałem się coraz lepszy. Widzą to w Monachium. Zdawano sobie sprawę, że negocjacje nie będą łatwe i że nie zgodzę się na wszystko, co zostanie mi zaproponowane. Mam już pewne doświadczenie w rozmowach. Czasem trzeba być cierpliwym, to trwa, gdy gra toczy się o wielką stawkę...

Jak zdrowie pozwoli, to już po zakończeniu profesjonalnej kariery mógłbym zagrać w Goczałkowicach. I to nawet na stoperze. Gdyby tak się stało, przebyłbym drogę podobną do taty, który też zaczynał jako ofensywny zawodnik, a kończył jako środkowy obrońca w Goczałkowicach.

Co roku dostawałem kolejną edycję FIFY lub Football Managera. Już nawet nie pamiętam, który rocznik był najwcześniejszy. Ale najmilszym prezentem był portfel od dziewczyny, nawet mam go teraz przed sobą. W środku znajdowały się nasze zdjęcia, moich rodziców, brata.

Chcę mieć jedenaścioro dzieci, tak jak w drużynie piłkarskiej.

Wszystkie moje Święta były takie same, ponieważ za każdym razem prosiłem o piłkę i kij do hokeja. Nigdy nie zdarzyło się, by kij przetrwał u mnie dłużej niż rok, więc przed Świętami zawsze potrzebowałeś nowego na miejsce starego, który był już połamany. To była taka moja rzecz. Poza tym nigdy nie prosiłem o nic innego niż o piłkarskie rzeczy... jak chociażby ubrania. Zawsze prosiłem albo o łyżwy, albo buty piłkarskie, albo piłki, albo hokejowe kije.

Uwielbiałem te spotkania przeciwko Realowi Madryt, w których mogłem mierzyć się z Pepe i Sergio Ramosem. To była dobra walka, w której każdy z nas był pod presją i dosłownie leciały iskry. Gwarantuję Wam, że oni również kochali te pojedynki z tych samych powodów! Wychodziliśmy na boisko wiedząc, że czeka nas intensywna gra, jednak najważniejsza była pewnego rodzaju lojalność. Oni traktowali mnie ostro, ja też im nie odpuszczałem, ale bez tracenia tej lojalności. Same mecze zawsze przebiegały w atmosferze wielkiej kłótni: było obrażanie się, sporo kopania po kostkach. Jednak po spotkaniach gratulowaliśmy sobie bez najmniejszego problemu. Teraz, kiedy jesteśmy z Ramosem kolegami w reprezentacji, żartujemy sobie, że nie możemy już więcej tego robić.