Fangol.pl

Mam na myśli jego wpisy na twitterze. Dziś jest w długiej poczekalni. Nie wykluczam, że nasz szef – Marian Kmita tą karę kiedyś skróci lub anuluje. Wiem, że kibice, zwłaszcza Legii mieli do Wojtka określony stosunek. Tym osobom nie podobała się jego krytyka. W moim przekonaniu: Wojtek fajnie czyta piłkę, po drugie ma dużo trafnych spostrzeżeń. Ale czasami, podobnie jak Janka Tomaszewskiego gubiła go forma, a nie treść. Wydaje mi się, że czasami można powiedzieć to samo, lecz słowami parlamentarnymi i ładniejszymi, niż niezwykle dosadnymi. Wtedy treści Wojtka zostałyby inaczej przyjęte. A tak kibice koncentrowali się bardziej na formie i ekspresji wypowiedzi Wojtka, oceniali go jako człowieka przez pryzmat sposobu komunikacji z otoczeniem, poprzez opinie w mediach społecznościowych czy poprzez jego wypowiedzi w telewizji, gazecie. Bardzo zależało mi na namówieniu Wojtka do współpracy. Nie było go łatwo namierzyć. Nikt nie miał pomysłu ani wiedzy, gdzie się podziewa. Pamiętam, gdy jeździłem po Warszawie i po wielu godzinach spędzonych za kierownicą, w końcu znalazłem go na Bródnie w siłowni FitFun. Dał się namówić na jeden program, później na stałą współpracę. Cóż, zdarzało mu się przegrywać ze słabościami. Wydaje mi się, że wieczorem, gdy człowiek wypije lampkę wina to korzystanie z twittera staje się niebezpieczną zabawą, coś jak żonglowanie granatami bez zawleczki (śmiech). Trzeba wiedzieć, kiedy ten telefon odłożyć lub wylogować się z twittera. Mam nadzieję, że kiedyś zobaczymy Wojtka w Cafe Futbol, na innych antenach Polsatu. Wyobrażam sobie duet ekspertów Hajto – Kowalczyk. Przecież to mieszanka wybuchowa! Niekiedy, a może w ogóle poza nimi, nikt nie doszedłby do słowa.

Barcelona nie pozwoliła mi na odejście latem, a miałem oferty np. z Evertonu czy z Anderlechtu. Teraz nie gram i jestem w trudnej sytuacji. Nawet nie mogę zagrać w zespole Barcelony B gdzie mógłbym odzyskiwać formę, bo hiszpańskie przepisy nie pozwalają na to. To oczywiście komplikuje moją sytuację na rynku transferowym. W futbolu jednak nigdy nie wiesz, co się wydarzy. Jakaś kontuzja kolegi albo sankcja może otworzyć drzwi do wyjściowego składu. Dlatego poczekam do stycznia i dopiero wtedy podejmę decyzje odnośnie mojej przyszłości.

Propozycja transferu do Manchesteru City w 2009 roku? Doszliśmy do punktu, w którym wszystkie liczby i detale zostały już uzgodnione. Pensja jaką mi zaoferowano była znacznie, znacznie wyższa od tej, którą dostawałem w Milanie. Zacząłem się zastanawiać, jak wyglądałoby moje życie, gdybym poszedł grać do Anglii. Jak byłoby w samym klubie, jak trudno byłoby moim dzieciom i mojej żonie przenieść się do nowego miejsca. Wszystkie te myśli wirowały w mojej głowie. Doszedłem do wniosku, że dla mnie to nie był odpowiedni moment na transfer do City i głównym powodem odrzucenia oferty, była moja niepewność wobec procesu budowania składu. Nie było dla mnie jasne, jak ten skład zostałby przemodelowany i nie byłem przekonany, czy to by w ogóle zadziałało. Miałem przecież zamienić jeden z najbardziej historycznie zasłużonych i utytułowanych klubów w Europie na ekipę, która znajdowała się dopiero na początku nowego projektu. I ja tam miałem być pierwszym wielkim piłkarzem. Bezpieczniej było zostać w Milanie.

Byłem naprawdę szczęśliwy, gdy zobaczyłem jak Juergen Klopp notuje świetny start na początku roku. Teraz zapewne zarówno jemu jak i klubowi jest trochę ciężko. Wiem jednak, że on i Liverpool z tego wyjdą. Nie jest aż tak źle, ale też nie jest tak dobrze, jakby pewnie chcieli, żeby było.

Miałem możliwość poznania PSG, a teraz jestem w Juventusie. To nie jest mała rzecz. Jeśli dostałem tę możliwość pomimo moich kwadratowych stóp (śmiech) to znaczy, że mam możliwości rozwoju w klubie mającym wielkie ambicje i wygrywającym trofea.

Gdy patrzę na swoje CV, zatrzymuję się przy meczu z Portugalią i stwierdzam: mogło być lepiej. To dla mnie mała skaza w sportowym życiu. Rozumiem, że w jednej serii rzutów karnych można nic nie obronić. Ale by na dwie serie tylko raz rzucić się w dobrym kierunku? Coś jednak było nie tak. Analiza tego, jak przeciwnicy wykonują jedenastki była dobrze zrobiona, ale moje reakcje mogły być inne. Powinienem zachować większy spokój, sprawdzić sędziego, jak będzie reagował, gdy wyjdę kawałek przed linię. Mogłem troszkę odczekać. Byłem zbyt poprawny. Ja uważam, że bramkarz może drużynie pomóc. Wiem, że są różne szkoły, opinie, ale moim zdaniem można pokombinować. Po mistrzostwach Europy we Francji zacząłem nad tym pracować. Staram się dłużej wyczekać strzelającego, nie iść w ciemno. W poprzednim sezonie miałem sporo rzutów karnych do obronienia. Jakieś 3/4 zawodników uderzało w środek bramki, jakby wiedzieli, że zawsze się rzucam. Raz odczekałem. Zawodnik strzelał w środek, prawie złapałem. Patrzę na innych bramkarzy, widzę, że kto dłużej wytrzyma, oszuka sędziego, ten wygrywa. To próba sił, gra psychologiczna. Rozmawiałem na ten temat z Gylfi Sigurdssonem, z którym grałem w Swansea. Przyznał, że dla niego najgorszy moment, to gdy jest już przy piłce, a bramkarz się nie rzuca. Wtedy zawodnik zaczyna analizować, kombinować. Jest pod presją, szansa, że się pomyli, jest dużo większa.

Ktoś chce mi zaszkodzić.