Fangol.pl

Trenowałem z pierwszą drużyną Manchesteru United. Roy Keane był moim ochroniarzem. Paul Scholes i Nicky Butt zawsze próbowali mnie kopać, ale nie mogli sobie na to pozwolić, gdy w pobliżu był Roy. On by ich za to zabił. Sir Alex nazywał mnie Obi Wan. Pewnego razu wezwał mnie do swojego biura i powiedział: "Obi Wan, wiesz co Keane, Scholes i reszta chłopaków mi powiedziała? Że muszę pozyskać tego chłopca". Nie mogłem uwierzyć w jego słowa. Przecież byłem tylko młodym chłopakiem z Afryki, który trenował z jednymi z najlepszych na świecie.

Zidane? Wszyscy wiedzą, jakim szacunkiem darzę tego człowieka. Podziwiałem go, gdy był piłkarzem i podziwiam, gdy teraz jest trenerem. To był mój boiskowy idol. Nie wiem, co się wydarzy w przyszłości, ale gra w drużynie prowadzonej przez niego byłaby spełnieniem moich marzeń. Obecnie jestem jednak szczęśliwy w Chelsea. Wciąż mam tu sporo do zrobienia i jestem skupiony na grze w tej drużynie.

Kiedy byłem bardzo mały, to chodziliśmy do dzielnicowego klubiku. Moi bracia, kuzyni, wszyscy tam chodziliśmy. Każdy należał do jakiejś innej kategorii, bo każdy był w innym wieku. Ja byłem jednym z najmłodszych i jeszcze nie było mojej kategorii wiekowej. Roczniki '85 i '86 już trenowały. Brakowało im do składu jednego piłkarza i moja babcia powiedziała do trenera: 'Wystaw jego, niech on zagra'. A trener na to: 'Nie no, jak ja mam go wystawić. Jest za mały! Nie może grać'. No to moja babcia znowu, a wszyscy w klubie ją kochali, powiedziała: 'Wystaw go, wystaw'. Aż w końcu trener dał mi wejść na boisko. Strzeliłem wtedy chyba ze dwa gole, nawet nie pamiętam tego dobrze, bo byłem mały. I to jest właśnie historia, którą opowiadała moja babcia i którą wspomina cała moja rodzina.