Fangol.pl

To moja narzeczona Lana. Poznałem ją tuż po przylocie z Francji do Moskwy. Lana była administratorką restauracji obok hotelu, w którym zamieszkałem. Nie ma co ukrywać, że między nami „zaiskrzyło” od pierwszego spotkania i niedługo potem zaczęliśmy się spotykać.

Marzę o "scudetto" w barwach Romy bardziej niż o triumfie na mistrzostwach świata czy w Lidze Mistrzów.

Rozmawiałem z trzema klubami. Dortmundem, Liverpoolem i Barceloną. Miałem spotkanie z FC Barceloną. Powiedziałem im: "W przyszłym sezonie to nie będzie możliwe. Gdy jednak następnym razem się ze mną skontaktujecie to przyjdę". I to się właśnie stało.

Mieszkaliśmy w drewnianej stodole. Nie byłem głodny, ale warunki były bardzo trudne. Ojciec zostawił nas, matka sama wychowała pięcioro dzieci. Sama. Musiała stać się wojownikiem, żeby nas wychować. Dziś jestem dumny, że Bóg pozwolił mi zostać piłkarzem. Wszechmogący dał mi zdrowie, więc teraz mogę pomóc mamie i braciom.

Nie jestem wspaniałym trenerem. Musiałem spiłować swoje zęby i wciąż muszę się sporo uczyć. W ciągu ostatnich 20 dni sporo mówiło się o tym, że jestem guru, ale to nie jest prawda. Wciąż muszę przyjąć sporo ciosów.

Przede wszystkim potwornie wymagające były mecze z Bayernem. W bramce Oliver Kahn, a w polu sami gracze z najwyższej półki. To robiło wrażenie. Z Kompanym pamiętam wymieniliśmy się koszulkami, choć wówczas jeszcze nie był tak popularnym piłkarzem, jak jest teraz. Największe wrażenie wywarł na mnie jednak Franck Ribery. Grając w Bochum musieliśmy go kryć we trzech, non-stop byliśmy blisko niego, ale miał taki gaz, że nie dało się go upilnować. Kiwał wszystkich, uciekał – nieprawdopodobny gość. Nie dziwię się, że mówiło się wówczas o zainteresowaniu Barceloną.

Gdybym był piłkarzem to zawsze wybierałbym Bayern. Bayern jest topowym klubem, ale nie chcę o tym teraz mówić. Lewandowski powinien skupić się na grze w Bayernie. On jest jednym z najlepszych na świecie. Nie mam pojęcia, czy to wszystko są tylko spekulacje.