Fangol.pl

PSG sprawiało wrażenie zespołu miękkiego, który nie ma za grosz mentalności zwycięzcy. Drużyny grają tak jak ich kapitanowie. Thiago Silva jest dość miękkim piłkarzem, dlatego i PSG grało delikatnie, bez agresji. Sergio Ramos pod względem psychicznym jest gigantem, uosobieniem mentalności zwycięzcy. I widzieliśmy, z jakiej strony zaprezentował się Real, który na Parc des Princes mógł wygrać dużo wyżej niż 2:1. Nie potrafię pozbyć się wrażenia, że w Paryżu piłkarzom jest aż za dobrze. Atmosfera wokół klubu jest kreowana na idealną, zawodnikom wszystko podsuwa się pod nos, a ci są rozluźnieni. Może nawet za bardzo. Dzień czy dwa po meczu z Realem w mediach społecznościowych pojawiały się już radosne filmiki z szatni. Nie jestem pewny, czy to czas i miejsce na żarty, bo sezon PSG tak naprawdę dobiegł końca.

Robert ma, bo sam sobie ją wypracował, na tyle silną pozycję również w Monachium, że może odezwać się na każdy temat. Szefowie klubu są tego świadomi, dlatego szanują go nawet w momentach, kiedy zabiera głos w kwestiach niekoniecznie dla klubu przyjemnych. On ma niesamowite statystyki. W ostatnich trzech latach tak znakomite, że trzeba go stawiać w jednym szeregu z Leo Messim i Cristiano Ronaldo. Zapracował więc sobie na to, żeby otwartym tekstem mówić o wszystkim, co leży mu na wątrobie.

Nie dbam o to, czy pojadę na mundial, czy nie. Wszyscy krytykują mnie za transfer do Chin, a ja po prostu myślę o mojej rodzinie i jej przyszłości. Nie chcę na starość stać się biednym człowiekiem, któremu pozostaną tylko wspomnienia o grze na mistrzostwach świata.

Nie czuję się dobrze na boisku i nie cieszę się grą. Pierwszych sześć miesięcy w Barcelonie było dobrych, ale później wszystko się zmieniło. Być może to nie będzie najbardziej fortunne wyrażenie, ale gra w Barcy w pewnym stopniu stała się dla mnie piekłem. Zacząłem odczuwać dużą presję. Zwykle, żyję dobrze grając w drużynie będącej pod presją, ale nie potrafię poradzić sobie z presją kierowaną wyłącznie na mnie. Podczas treningów jestem bardzo spokojny, choć czasem zdarza się, że nie wierzę w siebie i widać to także podczas zajęć. Wiesz, co przecierpiałeś. Na przykład zagrałem mecz dzień czy dwa dni wcześniej i wciąż mam w głowie jego przebieg, co nie pozwala mi przejść dalej. Nie czuję się dobrze podczas gry, po rozegranych spotkaniach mam złe odczucia. Rozmyślania mocno mi szkodzą. Myślę o złych rzeczach, a później z całych sił próbuję się odbudować. Moi koledzy bardzo starają się mi pomóc, ale na boisku rzeczy nie wychodzą mi tak, jak chcę. Zamykam się. Nie mogę pozbyć się frustracji. W konsekwencji nie rozmawiam z nikim, nie chcę nikomu przeszkadzać. To tak jakbym czuł się zawstydzony. Kilka razy przeszło mi przez myśl, że nie chcę wychodzić z domu, że nie chcę, aby ludzie mnie oglądali, bo ze wstydu czasami boję się wyjść na ulicę [...] Rozmawiam z przyjaciółmi i oni mówią mi, że problem jest w mojej głowie. Że gram z zaciągniętym hamulcem ręcznym. I tym, co jest najtrudniejsze, jest posiadanie świadomości na ten temat. Wkurza mnie to, że mówią mi, iż mogę zrobić wiele świetnych rzeczy. A ja siedzę i pytam siebie: „to dlaczego ich nie robię?”

Czasami takie posadzenie na ławce dobrze oddziałuje na zawodnika. Nie odświeżam stron z powołaniami. Jeśli selekcjoner mnie połowa, to super, ale na nic nie liczę. Jeśli nie zostanę powołany, to spędzę ten czas pracując w klubie.