Fangol.pl

Przybyłem do Barcy. Byłem pierwszy raz w Europie po ciągłym graniu w Argentynie. Dołączyłem do drużyny z wieloma ważnymi graczami, dzięki czemu występowałem u boku Ronaldinho. Prawdziwy mistrz. Bardzo pomógł mi w ustawieniu na boisku i poza nim. Na początku było mi bardzo trudno się zintegrować, wejść i zrozumieć grupę. Gdy wróciłem do domu to nagle Ronaldinho przyjechał do mnie, otworzył drzwi kopnięciem, wszedł i mnie zabrał. Poszliśmy razem na obiad i przedstawił mnie miastu. On zawsze taki był. Chłopak, który angażował cię poza boiskiem, bo miał tą swoją niepowstrzymaną radość życia. Wtedy stworzyliśmy w Barcelonie naprawdę miłą grupę i do dziś mamy kontakt. Rafa Marquez, Guly, Thiago Motta i Belletti - oni wychodzili ze mną. Byliśmy bardzo blisko siebie. Fantastyczna grupa, która robiła wyniki na boisku.

Nigdy nie jestem sztuczny, jestem prawdziwy. To ja, taki właśnie jestem. Byłem również dupkiem, ale to byłem ja. Szczególnie po porażce z Bergamo. Byłem bardzo brutalny dla piłkarzy. Powiedziałem im, że wygrali gówniane "scudetto".

Otrzymałem dużo SMS-ów, telefonów i podziękowań osobistych, z których 99,5 procent było bardzo pozytywnych. Najbardziej wzruszająca była sytuacja z 80-letnim kibicem Unionu, panem Achimem. Przez kilka tygodni siedział w domu na przymusowej kwarantannie, ale jak się dowiedział, że nie zostanę w Unionie, to przyszedł do klubu o 8 rano i czekał do 13, aż skończyłem trening. Ze łzami w oczach powiedział, że przykro mu, iż odchodzę. Gdy widzisz i słyszysz to od człowieka, który narażając zdrowie przyszedł się pożegnać, to trudno się nie wzruszyć. Miałem łzy w oczach. Niesamowity człowiek i kibic. Gdy zmarła mu żona to powiedział, że jeśli ma funkcjonować dalej, to chce żyć dla klubu. Otrzymał karnet na cały sezon, a w zamian wykonuje prace porządkowe w klubie. Gdy nie puszczę bramki w meczu na naszym stadionie, to Achim podpala świeczkę w kształcie cyfry zero, którą ja muszę zdmuchnąć. Jeśli chodzi pożegnania i wzruszenia, to najcięższe chyba przede mną. Na razie koncentruję się na grze, i jeszcze nie mam w głowie myśli, że wkrótce będę musiał opuścić Berlin.

Gdy jesteś piłkarzem to nigdy nie wiesz, co przyniesie przyszłość. Mam nadzieję, że w przyszłym sezonie będę w Barcelonie. Wszystko zależy od okienka transferowego, bo to jest wyjątkowy czas dla klubów. Żaden z nas nie jest bezpieczny, ale wierzę, że zostanę.

Inter? Nie ma obecnie takiej oferty. Wrócimy do Realu Madryt. Achraf będzie najlepszym zawodnikiem na świecie na swojej pozycji. Jestem z niego dumny, tak jak cały jego kraj jest dumny z niego.

Niektórych zagrań i klasy Piotrka Zielińskiego nie są w stanie docenić i zauważyć. Uwierz mi, to jest kot. To jest najlepszy piłkarz, z jakim grałem w jednej drużynie. Potrafi się z piłką obrócić, przyjąć ją kierunkowo, zagrać prawą czy lewą nogą. Dla mnie to przyjemność zasuwać u jego boku. Dobrze się czuję w roli gościa od czarnej roboty, mając na boisku kogoś takiego. Na każdym treningu staram się go obserwować i podpatrzyć coś dla siebie. Pamiętam taką scenę z meczu z Rumunią, jeszcze za Adama Nawałki. Wrzut z autu w kierunku Zielka. Wszyscy się spodziewaliśmy, że zgra piłkę, a on tę piłkę zabrał pod siebie i przerzucił na drugą stronę. Ktoś patrzy z boku i myśli: „Ale przecież to jest bardzo łatwe”. No nie. To są najtrudniejsze rzeczy, których kibice nie widzą, a dla piłkarzy, którzy obserwują z boku to niezwykła wartość. W każdej drużynie, w której gram chciałbym mieć takiego zawodnika jak Piotrek Zieliński, bo jemu można zagrać piłkę w dowolnej sytuacji i masz pewność, że on tej piłki nie straci, zgra ją albo zabierze się do przodu. Znakomicie przemieszcza się w poszczególnych strefach, robi miejsce do zagrania, zmienia strony w odpowiednich momentach. To wszystko sprawia, że gra z nim i patrzenie na niego są przyjemnością. Jemu wszystko przychodzi tak naturalnie jakby nie był Polakiem. Robert Lewandowski jest wybitnym piłkarzem, ale widzisz jak dochodził do wielu rzeczy ciężką pracą.