Fangol.pl

Mój ulubiony finał Ligi Mistrzów? Oczywiście ten z 2000 roku! Moje pierwsze trofeum!

Staram się przystosować do bardziej intensywnego stylu gry, bo z takim się tu spotkałem. Nie jest mi też łatwo, jeśli chodzi o komunikację, bo posługuję się głównie portugalskim. Oczywiście, bardzo pomaga mi Flavio, a sztabowi trenerskiemu i kolegom z zespołu dziękuję za cierpliwość, właśnie w kwestii komunikacji. Są bardzo wyrozumiali, staram się za to odwdzięczyć dając z siebie maksa na boisku. Zresztą, co do Lechii mam swoje marzenia. Chciałbym się zapisać w historii tego klubu, wygrać tyle, ile się da. Jestem tu szcześliwy. Podoba mi się i klub, i miasto, i kibice.

Czy PSG obserwuje Allegriego? Oczywiście, Tuchel ma powody do zmartwień. Kryzys związany z pandemią trochę mu pomógł. Nie możemy jednak zapominać, co się z nim działo. Nieudany i rozczarowujący pierwszy sezon, a w drugim ryzykowne wybory w pierwszym meczu z Borussią, mimo że ostatecznie udało się awansować do kolejnej rundy.

Andrea, czy to nie jest niesamowite? Mówi do ciebie Dennis Rodman. Andrea, "Buldożer", co to znaczy? To znaczy, że strzelasz dużo bramek? Andrea, mam teraz coś dla ciebie. Mam córkę, która nazywa się Trinity Rodman i to ona jest teraz numerem jeden w światowej piłce nożnej. Mówię ci człowieku! Musisz ją zobaczyć! Któregoś dnia staniesz z nią twarzą w twarz, a potem napiszesz do mnie: "Dennis, wiesz co? Masz rację, ona jest tak dobra jak ja. Jest buldożerem o nazwisku Rodman". Szacunek, szacunek, szacunek. Rób dalej to, co robisz.

Usłyszałem strzyknięcie w kolanie… Ufff, wolę sobie nie przypominać tego dźwięku. Pojawił się duży ból, nigdy wcześniej takiego nie czułem. Noga mi wisiała, więc początkowo pomyślałem, że jest złamana. Emocje mi puściły i rozpłakałem się. Lekarzowi, który do mnie przybiegł, powtarzałem cały czas, że jest bardzo źle. On starał się mnie uspokajać, ale nie udało mu się. Byłem naprawdę załamany, ale dziś to już przeszłość. Mam wokół siebie dużo ludzi, którzy mnie wspierali i wspierają. Teraz wszystko jest w moich rękach, by odpowiednio przygotować się do gry.

Dotarły do mnie słowa prezesa Mroczka. Nie chcę z nim walczyć, ale muszę się bronić. Nadejdzie czas kiedy reszta zespołu i sztabu będzie mogła o tym mówić i potwierdzi moją historię o prezesie Mroczku. Mieliśmy zespół na poziomie mistrzowskim, a on nie chciał wspierać, nie chciał inwestować. Teraz chce zrzucić winę na mnie i Spiriego. Prezes mówi o moim charakterze - byłem w Pogoni przez dwa lata i nigdy nie miałem żadnego wypadku w klubie lub poza nim. Nigdy nie poszedłem na imprezę, rozegrałem prawie 60 oficjalnych spotkań w ciągu dwóch lat. Od drugiego meczu bieżącego sezonu grałem z urazem do Świąt Bożego Narodzenia. Następnie przeszedłem operację i wróciłem do zespołu na 20 dni. Jeśli to nie jest poświęcenie to nie wiem co nim jest? Byłem niezadowolony z formy leczenia. Prezes nie lubił mnie od samego początku mojego pobytu w klubie i to jest oczywiste. Mówił mi cały czas "musisz grać lepiej", jakby był trenerem. To był jego problem z własnym ego, bo ja zawsze rozmawiałem z nim szczerze i w prosty sposób. Jeśli chodzi o karnego w Łodzi, to opowiem dokładnie jak było. Wyznaczonym do strzelania był Spiridonovic, ale był już na ławce rezerwowych. Trzeci trener zanim wszedłem na boisko wyjaśnił mi moją rolę i powiedział "bierz wszystkie stałe fragmety" a to są przecież też rzuty karne. Kowal podszedł i zapytał mnie czy jestem gotowy do strzału. Historia o tym, że wyrwałem piłkę Kowalowi jest bzdurą. Uprzejmie proszę pana Mroczka aby zamiast mówić o mnie i marnować energię, skupił się na swoim klubie i drużynie.

W naszej piłce na epidemii najwięcej stracił PZPN – na dzień dobry 80 milionów złotych. Gdyby spotkało to któryś z klubów, byłby na łopatkach. My natomiast potrafiliśmy się zorganizować i jeszcze ponad 100 milionów złotych przeznaczyliśmy na pomoc w ramach tarczy. Kluby szybko ustaliły, że w czasie kryzysu piłkarze powinni zarabiać połowę pensji, a ja uważam, że trzeba by obniżyć wynagrodzenia na stałe. Wtedy chcieliby trenować trzy razy mocniej, by wyjechać za granicę i zarobić więcej. W Polsce wielu piłkarzy ma eldorado, zwłaszcza ci z Europy Środkowej i Bałkanów. Ci gracze są ważną częścią niektórych zespołów, ale nie sądzę, by pomagali nam w osiąganiu sukcesów w europejskich pucharach. Gdyby zarabiali mniej, nie przyjeżdżaliby do Polski tak chętnie.