Fangol.pl

Rozmawiałem z nim ostatnio i pytałem, jakie ma plany co do swojej kariery. Czy chce już ją skończyć po sezonie? Boruc odpowiedział mi jasno: "trenerze, wszystko tak naprawdę zależy od zdrowia. Jeśli ono dopisze i ktoś będzie mnie chciał, to będę grał dłużej". Po trzech miesiącach wspólnej pracy jestem bardzo zadowolony. Cieszy mnie jego podejście, zaangażowanie, ale też, a może przede wszystkim, forma sportowa. Potrafię sobie wyobrazić, że Artur dla Legii będzie kimś takim, kim Gianluigi Buffon jest dla Juventusu, że wciąż będzie grał po czterdziestym roku życia. Nie wiem, czy w każdym meczu, bo przecież mamy w zespole też młodego Cezarego Misztę, który jest szykowany do zastąpienia Artura. Nie znaczy to, że miałoby go już z nami nie być. Miszta wciąż może się od niego wiele nauczyć. Sam Boruc może wiele pomóc w trudniejszym momencie, a i takie pewnie będą.

To prawda, że latem miałem bardzo zły okres. To, co wydarzyło się w sierpniu, jak wyglądała końcówka sezonu, burofax i tak dalej. To wszystko przełożyło się na początek obecnych rozgrywek. Dzisiaj czuję się już dobrze. Znów mam ochotę walczyć na poważnie o wszystko, co mnie czeka. Jestem bardzo podekscytowany. Wiem, że klub przeżywa trudny okres na wielu poziomach - sportowym i innych, które otaczają Barcelonę. Mimo to nie mogę doczekać się kolejnych meczów.

Mamy wielu obrońców. Są w klubie Lewczuk, Wieteska, Jędrzejczyk, Astiz, Macenko i Mosór. Mamy sześciu graczy, których utrzymujemy na kontraktach. Ze skrzydłowymi jest większy problem. Przydałby nam się dodatkowy gracz na boku. Podobnie jest z atakiem, gdzie mógłby nas wspomóc gracz o innej charakterystyce niż Pekhart. Nie chodzi mi o Jakuba Świerczoka, ale o zawodnika podobnego typu. Taki, który sam wypracuje sobie sytuację, będzie mógł rywalizować o prostopadłą piłkę, a także pokaże dynamikę i umiejętność dobrego wykończenia. Trudno znaleźć takiego piłkarza. Chcemy napastnika szybkiego, żeby umiał grać głową, wychodzić na prostopadłe podania, umiał uderzyć obiema nogami. Nie rozważaliśmy żadnego nazwiska z polskiej ligi.

Robert ma dziś dwa piłkarskie cele w życiu. Pierwszy to dogonienie Gerda Muellera. Drugi w klasyfikacji strzelców w historii Bundesligi Klaus Fischer ma na koncie 268 bramek. Lewandowski ustępuje mu w tej chwili tylko 15 golami, ma 32 lat, dba o swój organizm, unika kontuzji, dlatego ma spore szanse pograć jeszcze przez pięć, sześć lat na wysokim poziomie i nie można wykluczyć, że będzie chciał do końca występować w Bayernie. Fischera powinien przeskoczyć jeszcze w tym sezonie. Kiedy to zrobi, do mającego 365 trafień Muellera zostanie mu niespełna 100 goli. Załóżmy, że nasz napastnik dalej będzie zdobywał 25-30 bramek w sezonie. W trzy i pół roku, może w cztery, byłby zatem w stanie dogonić legendę niemieckiej piłki i pobić kosmiczny rekord. A może Robert upora się z jeszcze jednym niezwykłym wyczynem Muellera, który w jednym tylko sezonie 1971/1972 strzelił 40 goli w lidze? Drugi cel dotyczy reprezentacji. Robert ma już na koncie kapitalne eliminacje, w których przewodził drużynie i strzelał po kilkanaście goli. Ma też w kadrze bilans, którego długo nikt nie powtórzy, ale chciałby przystemplować to wszystko medalem dużej imprezy. Nie będzie to łatwe, do tego szans zostanie coraz mniej.

Zadzwoniłem do Mo i pytałem o jego sytuację. Jest zdenerwowany, ale to nigdy nie wpłynęłoby na jego postawę na boisku. Wiem, że on nie jest szczęśliwy w Liverpoolu. Powiedział mi, dlaczego tak jest, ale to tajemnica. Nie mogę mówić o tym publicznie. Jednym z powodów, dla którego był zły, był brak opaski kapitańskiej w meczu z Midtjylland. Gdyby Salah był piłkarzem Realu Madryt lub FC Barcelony i grał na takim samym poziomie, jak w Liverpoolu, to wygrałby Złotą Piłkę. To normalne, że hiszpańska gazeta pytała go o taki transfer. Moim zdaniem Liverpool rozważa jego sprzedaż ze względów ekonomicznych. Ja nie mam wpływu na decyzję Salaha, to mój przyjaciel, ale jest na tyle mądry, aby wiedzieć, co jest dla niego najlepsze.